ben...

sanırım ayaklarım bunlardan daha ufaktı..ve o duyguyu ilk kez sana hissettiğimi düşünüyorum.

aşk...

harfleri ya da anlamlandırmaları bilmediğimden hissettiğim şeyi ifade etme yolum ağlamaktı yalnızca.ve ben ağladıkça aşkım büyüyordu sana.çünki doyuruyordun beni..içinden akan bişiylerle üstelik.senden bişiylerle..kendin olan bişiyle..anne?

o duyguyu ilk kez sana hissettiğimi düşünüyorum..aşk...

sonra biraz büyütünce beni ve büyüttükçe farkındalık vasfını da ekince sütüne anlıyorum...

o duyguyu ilk kez BANA hissetiğimi düşünüyorum...

ben ağlamamı durdurabildiğin için aşıktım sana..karşılıksız sevgin "beni" şımarttığı için..hep "beni" mutlu etmek adına mutsuzluklarına sabredebildiğin için...

niçinlere dayalıydı yani aşkım...

ve niçinler hep bana dönüyordu aşkımda...

sonra biraz büyüyünce ben,senden uzak kendi başıma,ve büyütürken kendimi başka aşkları katınca ekmeğime anlıyorum..

o duyguyu ilk kez BANA hissettiğimi düşünüyorum...

aşk...

zamanın herhangi birinde ve herhangi biriyle ama her aşkta,başta kendime aşıktım..ve sadece bu yüzden bir başkasına aşıktım.sistem de değişmiyordu üstelik.ben ağlıyordum karnımı aç bıraktıkça onlar...ağladıkça doyuyordum..ağlamamı durdurabildikleri için aşıktım onlara..ve ağladıkları zaman farkedebiliyordum aşık olduğumu...

sonra biraz daha büyüyünce aşk,onlar hayatımda kalmadan,yok olduklarında birer birer,hepsini özlediğimde anlıyorum...

o duyguyu her defasında BANA hissettiğimi düşünüyorum...

çünki gercekte hiç birinizin bana aşık olmadığını biliyorum...

yalnız kalmamak için kendime sığındığımdan söylüyorum...

o duyguyu her defasında yalnız "ben" hissedebiliyorum...

o duyguyu her defasında yalnız ben...

BANA hissediyorum...

aşk...